Herbschtstìmmùng
Y. RUDIO
Ellein
wie e Baum ùhne Wàld
stehn se blùtt ùn genau so àlt
ùn wàrte, bìs kùmmt wìdder ebb’s,
wie se fiehrt vùn d’Gleise witt weg.
So làngsàm schliesse se ìhr Hüs,
wenn ‘s Sùnnelìcht geht wìdder üs
ùn lejt sich dort, hìnter’m Mìnschter,
dàss’s do wùrd gràd eso fìnschter.
De Wìnd trààt se wie dìrres Laub,
sie schwewe wie e Kernel Staub
ùn wotte, er fàngt wìdder àn,
nooch’m End e nejer Ànfàng ...
De Hàfe steht bìs owwe voll,
d’Stìmmùng ìsch do nìtt eso toll,
wenn’s Sùnnelìcht ìsch bàll gànz üs,
schliesse se lieslich wìdder ‘s Hüs.
stehn se blùtt ùn genau so àlt
ùn wàrte, bìs kùmmt wìdder ebb’s,
wie se fiehrt vùn d’Gleise witt weg.
So làngsàm schliesse se ìhr Hüs,
wenn ‘s Sùnnelìcht geht wìdder üs
ùn lejt sich dort, hìnter’m Mìnschter,
dàss’s do wùrd gràd eso fìnschter.
De Wìnd trààt se wie dìrres Laub,
sie schwewe wie e Kernel Staub
ùn wotte, er fàngt wìdder àn,
nooch’m End e nejer Ànfàng ...
De Hàfe steht bìs owwe voll,
d’Stìmmùng ìsch do nìtt eso toll,
wenn’s Sùnnelìcht ìsch bàll gànz üs,
schliesse se lieslich wìdder ‘s Hüs.
